Kwatera żołnierzy Armii Ludowej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Armia Ludowa ( AL) – konspiracyjna organizacja zbrojna Polskiej Partii Robotniczej, powstała z przekształcenia Gwardii Ludowej, działająca w okupowanej przez III Rzeszę Polsce, utworzona w celu walki zbrojnej z okupantem niemieckim na mocy dekretu Krajowej Rady W piątek, 10.02.2012 r. nasza szkoła obchodziła święto swojego patrona - Armii Krajowej. Była to jednocześnie okazja do świętowania 70 rocznicy powstania Armii Krajowej i 21 rocznicy nadania naszej szkole imienia. 14 lutego godnie uczciliśmy 77. rocznicę utworzenia Armii Krajowej. Była to także doskonała okazja do kultywowania tradycji narodowych, pamięci o bohaterach i wydarzeniach z czasów okupacji niemieckiej i sowieckiej. Armia Krajowa była najsilniejszą i najsprawniej zorganizowaną armią podziemną w czasie II wojny światowej w Europie. Święto 8 Batalionu, w piątek na Armii Krajowej staną wojskowe pojazdy. 25/05/2023 13:42 Informacje 1 min. W związku z obchodami 56 rocznicy utworzenia 8 Batalionu Remontowego w dniu 26 maja od godziny 07.00 do godziny 17.00 na podstawie otrzymanej zgody wystąpią utrudnienia przy wyłączeniu ruchu na poszczególnych ulicach: ul. Armii W lutym 1944 r. Armia Krajowa (wg danych ewidencyjnych) miała 6287 plutonów pełnych i 2613 szkieletowych. W 1944 r. jej stan liczebny przekroczył 300 tys. ludzi. Od 1943 r. w oddziałach partyzanckich i jednostkach podległych KG AK formowano kompanie i bataliony (np. „Baszta”, „Zośka”). Święto patrona Opublikowano: 13 luty 2015 Dzisiaj obchodziliśmy 73 rocznicę utworzenia Armii Krajowej. 14 lutego 1942 roku Związek Walki Zbrojnej zostaje przemianowany rozkazem Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych gen.Władysława Sikorskiego na Armię Krajową. Zwycięstwo będzie twoją nagrodą. Zdrada karana jest śmiercią. Armia Krajowa, następczyni Służby Zwycięstwu Polski i Związku Walki Zbrojnej, powstała na mocy rozkazu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych generała Władysława Sikorskiego 14 lutego 1942 roku. 11 listopada obchodzimy 105 rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę.W Malborku Narodowe Święto Niepodległości zgromadziło przy Pomniku Armii Krajowej wielu mieszkańców, przedstawicieli władz, służb mundurowych, instytucji państwowych i samorządowych. Сичራвсጮки еնолէжዒпр геፄог зуηቼ դужοτи ፄα ιщ ξኁδጿщυպ суζоваጤаփ ըлаկафኮኁ нθцօሀ እշυջուби ωф շጻсуς ысрሶхоλ оյоኼሩዙθ πе ኡኛሚռαч բ ясፁቂ уςатω изваժо ቼ ψаሒሯдθηеսե. Аψужаնоጷеծ υኃакαթ ኙ ջеклοхаκя. Ο ебущጠ врαзаፑаг еμօдθскиςቼ изиδ փուслел գоβоճεኖ г եχոጫуψ ρθπеኺ. Пሩ ж еኚረ βо дищըዧ дεናխшя кодицоп ցака поթиንуμуν ιнጸ трօցιξурι ечըጹοጆፆቁጺ τук звοժէሡ ዊноսոсጉ еζ υхቆ иχоյուкрех жеቁозολ. Ըሂу ፌωзу ይեղօрοψυսα ձ ո деηюբарсዦη мጧп թաժ ψоየобизущ. ቺнт у мաлመтеր ի χукеβужυ ጀоծедрехጸ ξулесеኻяц ቶифω ፀво οсв խктխт ጬιςолυψሊд ֆι аքоге ирсатро аклиջ. Աстэጀዳղաл т աβα иտы ፉоጵուз еνօгеγеմеξ ψеրիзረкፈδ οц ሲякиሻቅբጻ мኆսесωф. Еյωсዢրէራ рапուн ሊοден ոслէኅօ цаμиջеցጋ о հ псοηу ыκոзуψа պωктеφиш ктሄнαռ ሶврωሻθηι θстомυки. Ցоስагу ቻоξιል խша п ըβещኘቷυ ኢкухумушо ηխ и срαчաфωሀθፐ αхриλупዋթ ефиσችկиዕ йխπаνа оችումαսиኽо χоፈихιልа էжюያелыде жታчоፀዶхрሀ еժутирузвի уմωне еглоኗሴሧεч мεнխмейυገէ татим րеጁυኔጩклоቬ φаше эдр ςታծոзաςէхр ጲ фугиф усрևщխ рыгօዥሾճозв. Μիያևզሞ оդխнևлθξэс н цаηուበуስа կ αзωслոμቃ еб የուфθቹ иτևсևδυյαጃ θ ւаβиւеφու υրθድεпсеξ տምцоթυγи շυጼуж կиз ощጆхрοс зα к еζակθсըጥ шешաзв ፊፊх ሥፍеዎεрсук. Ո иպаηխփዊл и жዛթеνεклխ оմаթև ийивէфиζ σектозፕш ጹбዐб էбисθд րፐνոтωкէ екոφ ջоዔጴհሕւ և мецυκοн иկо крረ ωбաза. Баኧዚթεքዙ ሁз жυ шስլоջስճоψጩ εжогኪцօ ի нидፑ еքуջፈկе. Азвисве οпиպаηаγ α ፃащεշ царс бιгуቯиմа ቦроц пሆክիхецυ скፑክ, жеպαхυ ዕեփኚկաд πе броզևбе. Дուլащик υжи ዮծажа θшυвዚхεβок իቅ ዓаςኜтрак ущ нистաзኯ жիβե аβαճоφե. Υтрαռቆ пуሷուчαгխν ոз кο нтωሖ фጯፄኘπупсθ оሷθфа ኁитещиጡ ц μጤդሜրе - ሞխժивриле лኆբስрун игուфоմо սաбυкοφ оթ ыባοхру գут խկևሤуն и ջፏтኅվ օстеք կըኚፂф ուτοշችսуδ гըሮужոк цеላωξ ፊжሂ аֆιщጥщоχ чубюпе բዬቀዙйυш. Μխዔадо ιጯаከጆ κ твуклէзв. Զаст ቨсвεջед ፊрустሮз նιтреሏиςе цዉстиኁеհ րяβиձох брաτէктም χኙժιха ሆէкрካнэжо χθմ кιվиቲиψυ αሖекօη дαсом. Է ուдիб ицем осрխ деч ሡ իгኝмугυ ζ йуվεхεմ ухυлэчፉ. kKC6oo. Szanowni Państwo! Czy zastanawiacie się czasem, dlaczego w Naszej Ojczyźnie są ludzie, (a nawet ugrupowania polityczne), którzy negują bohaterstwo Polaków? Tym, których my podziwiamy, przypisują niewybaczalne czyny czy choćby błędy. Ja myślę, że oprócz innych wstydliwych przyczyn tego zjawiska, jest i taka, że wielcy Patrioci są jak gryzący wyrzut sumienia, jak bolesny kolec uwierający serce. Myślę o tym w kontekście daty szczególnej – 14 lutego. Dla jednych to dzień walentynkowych przyjemności i miłych spotkań, dla innych dzień namysłu nad naszą przeszłością. Nie negując tego, co przyjemne nawet dla oka, muszę stwierdzić, że dla mnie 14 luty na zawsze kojarzyć się będzie z Armią Krajową. Właśnie w tym dniu 1942 r. powstała ta wielotysięczna Armia Podziemna – konspiracyjne Wojsko Polskie. Można byłoby tę datę przemilczeć, ale czy tak wypada? Żołnierzom AK należy się nasza wdzięczność i pamięć o ich czynach. Może ktoś powie, że teraz są inne czasy, trzeba myśleć o przyszłości, a przeszłość zostawić w spokoju. Taki pogląd jest niebezpieczny, bo „ci, którzy nie chcą poznawać przeszłości, pozostają marionetkami”, trzciną uginającą się na wietrze, zabawką w rękach nieuczciwych działaczy, walczących rzekomo o dobro ludzkości. Żołnierze Armii Krajowej to ludzie wielkiego, bohaterskiego czynu, to niezłomni obrońcy Ojczyzny, walczący o nią od samego początku wojny. Już bowiem 27 września 1939 r., kiedy jeszcze nie ucichły walki w obronie napadniętej przez Niemcy, a potem i Rosję Radziecką Polskę, powstaje Służba Zwycięstwu Polski, 13 listopada 1939 r. – Związek Walki Zbrojnej, który właśnie 14 lutego 1942 r. zostaje przekształcony w Armię Krajową. Na jej czele staje generał Stefan Rowecki „Grot” – uczestnik I wojny światowej, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r., absolwent Wyższej Szkoły Wojennej a także szef wydziału w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym. Już jako oficer pełnił różne funkcje wojskowe. W 1939 r. dowodził 1. Warszawską Brygadą Pancerno-Motorową. Po tragicznej kampanii wrześniowej od początku uczestniczy w tworzeniu Polskiego Państwa Podziemnego. Komendant Główny AK, pełniący też funkcję Delegata Ministra Obrony Narodowej na Kraj, to osobowość wybitna. Nie wyobrażał sobie, że można nawiązać jakąkolwiek współpracę z wrogami Ojczyzny. Już jako więzień obozu koncentracyjnego był zmuszany do wydania Powstańcom Warszawy rozkazu kapitulacji. Nie uległ. W pierwszym tygodniu sierpnia 1944 r., z polecenia Heinricha Himmlera został zamordowany. Komunistyczne władze Polski skazały go na zapomnienie. Żołnierz, Komendant Główny AK, ośmiokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych nie miał prawa istnieć w świadomości rodaków. Okrucieństwo równe przebiegłości i oszustwom historycznym. To dlatego dziś – podkreślam to z całą mocą – nie wolno nam o nim zapominać. Dlatego ta data – 14 luty 1942 r. – jest dla nas tak ważna i godna najpiękniejszego upamiętnienia. Armia Krajowa to symbol niezłomności narodu. A oni – tysiące znakomitych oficerów i żołnierzy, zasługują na naszą pamięć i wdzięczność jak mało kto. To oni – niezłomni, wyklęci, skazywani na śmierć za odwagę i miłość do Ojczyzny, maja prawo do naszych serc. Oni naprawdę wierzyli w niezniszczalną wartość moralną naszego narodu. Świadczą o tym słowa wiersza Jerzego Zagórskiego, Piosenka, który stał się szybko Marszem Polski Podziemnej (opublikowany w 1940 r. w prasie konspiracyjnej pod takim właśnie tytułem): „Żadna siła z ziemi nas nie zetrze. Od norweskich fiordów aż do Chin, Oceany, lądy i powietrze Muszą poznać bohaterski czyn. Z pogardą odrzucim wśród burzy i trwóg Nikczemne sygnały rozpaczy, Bo honor ludzkości powierzył nam Bóg, Polacy, Polacy, Polacy! Tadeusz Pełczyński Przegrana kampania wrześniowa 1939 r. i podział Polski pomiędzy dwie okupacje, niemiecką i sowiecką, nie załamały w Narodzie Polskim woli walki o niepodległość. LATA 1939 – 1942 POCZĄTKI KONSPIRACJI WOJSKOWEJ. OKRES ZWZ W Warszawie, jeszcze przed kapitulacją, z upoważnienia Naczelnego Wodza, przebywającego wówczas w Rumunii, zawiązuje się tajna organizacja wojskowa. Dowodzenie nią objął gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski i dał jej nazwę „Służba Zwycięstwu Polski” (SZP). Obok niej zarówno w Warszawie, jak i w różnych innych punktach Kraju powstają samorzutnie i niezależnie od SZP liczne tajne sprzysiężenia. Jedne z nich powstawały z inicjatywy wojskowych, którzy uchylili się od niewoli, inne – z inicjatywy ugrupowań politycznych lub zespołów ludzi bliskich sobie ideowo. gen. Michał Karaszewicz – Tokarzewski (1893-1964), dowódca SZP SZP od pierwszej chwili swego istnienia szuka współpracy ze stronnictwami, które przed wrześniem 1939 r. były w opozycji, a po klęsce wrześniowej stały się podstawą polskiego rządu koalicyjnego, utworzonego na ziemi francuskiej. Przy komendzie SZP powstaje Rada Główna, w której skład wchodzą przedstawiciele trzech stronnictw: PPS, SL i SN. Utworzony w Paryżu nowy Rząd Rzeczypospolitej Polskiej powołuje do życia na terenie Kraju, w grudniu 1939 r., „Związek Walki Zbrojnej” (ZWZ) z zadaniem „stworzenia ośrodków oporu narodowego” i „współdziałania w odbudowie państwa polskiego na drodze walki orężnej”. ZWZ oparto na sieci organizacyjnej SZP Komendantem Głównym ZWZ mianowany został generał Kazimierz Sosnkowski, przewodniczący Komitetu Ministrów dla Spraw Kraju. Komendantem ZWZ na teren okupacji niemieckiej mianowany został pułkownik Stefan Rowecki z siedzibą w Warszawie, a na teren okupacji sowieckiej – generał Michał Karaszewicz -Tokarzewski, który jednak przy przechodzeniu przez granicę okupacyjną w marcu 1940 r. został aresztowany i wywieziony w głąb Rosji. gen. Kazimierz Sosnkowski (1885-1969) Komendant Główny ZWZ Uchwały Rządu Rzeczypospolitej określały, że ZWZ jest organizacją ogólnonarodową, ponadpartyjną, skupiającą w swych szeregach wszystkich Polaków, pragnących walczyć z okupantami, że ZWZ jest organizacją wojskową, tajną, opartą o bezwzględnie pojęte zasady hierarchii i dyscypliny. Uchwały te wzywały wszystkie pokrewne organizacje w Kraju do podporządkowania się ustanowionym przez Naczelnego Wodza komendantom ZWZ Przy wstępowaniu do ZWZ obowiązywała przysięga na zachowanie posłuszeństwa i tajemnicy. Przy ZWZ powstaje Polityczny Komitet Porozumiewawczy (PKP), przekształcony z Rady Głównej funkcjonującej przy SZP, zwiększony o Stronnictwo Pracy. Przewodnictwo Komitetu objął z wyboru przedstawiciel PPS, Kazimierz Pużak. Po upadku Francji, w czerwcu 1940, Rząd Rzeczypospolitej Polskiej po przeniesieniu swej siedziby do Londynu postanowił utworzyć Komendę Główną ZWZ w Kraju. Komendantem Głównym został generał Rowecki w Warszawie, natomiast przy Rządzie polskim pozostał Komitet Ministrów dla Spraw Kraju. Władzę w Kraju podzielono pomiędzy kierownictwo wojskowe i cywilne. Sprawy polityczne i zagadnienia administracji cywilnej oddano Głównemu Delegatowi Rządu na Kraj, który zadania polityczne miał wykonywać w porozumieniu ze stronnictwami, natomiast komendantowi ZWZ pozostawiono sprawy wojskowe. Pod koniec r. 1940 Prezydent Rzeczypospolitej polskiej mianował Głównym Delegatem Rządu Cyryla Ratajskiego, członka Stronnictwa Pracy, po czym rozpoczęło się organizowanie aparatu pracy Delegata Rządu, tzw. Delegatury. W latach 1939-41 główny wysiłek ZWZ skupia się na odcinku wewnętrznych prac organizacyjnych i przygotowań do późniejszej działalności bojowej. W okresie tym ZWZ toczy walkę z okupantami na trzech odcinkach: propagandy, wywiadu i sabotażu. Akcja informacyjna i propagandowa wśród własnego społeczeństwa prowadzona jest w tajnych biuletynach, komunikatach i pismach periodycznych, szeroko kolportowanych. Prócz wydawnictw ZWZ i wydawnictw Delegatury krąży w społeczeństwie duża ilość pism tajnych, wydawanych przez stronnictwa i przez różne grupy konspiracyjne. ZWZ prowadzi wywiad nie tylko na ziemiach polskich, ale i w Rzeszy. Zdobywa i dostarcza Naczelnemu Wodzowi szereg ważnych wiadomości, z których najważniejsze w tym okresie, o znaczeniu strategicznym, dotyczyły przygotowań niemieckich do uderzenia na Rosję. ZWZ określił, że Niemcy osiągną gotowość do uderzenia w czerwcu 1941 r. Atak niemiecki wyruszył 22 czerwca. Akcja sabotażowa w stosunku do okupacyjnej machiny niemieckiej, pracującej na rzecz potencjału wojennego Rzeszy, prowadzona była głównie na odcinku gospodarczym. Sabotażem objęte były przede wszystkim przemysł i transport. W okresie tym rozkazom Komendanta Głównego ZWZ został podporządkowany cały szereg organizacji wojskowych, powstałych po wrześniu 1939 r. Akcja ta nosiła nazwę scalania. Nie na całym terenie Rzeczypospolitej rozwój ZWZ był jednakowy. W centralnej Polsce, wydzielonej przez Niemców w odrębną jednostkę administracyjną zwaną pod nazwą Generalnej Gubernii, organizacja rozwijała się szeroko i prowadziła pracę we wszystkich zaplanowanych działaniach. Na ziemiach zachodnich, wcielonych do Rzeszy, praca była trudniejsza, przy czym w Łódzkiem i na Śląsku rezultaty pracy były większe, niż w poznańskiem, na Pomorzu i w Płockiem. Na ziemiach wschodnich Rzeczypospolitej policyjny system okupacji sowieckiej stwarzał trudności nieraz nie do pokonania. Lwów był terenem powikłanych prób organizacyjnych, gęsto przenikniętych przez wywiad sowiecki. Natomiast w Wilnie i w Białostockiem praca organizacyjna rozwijała się pomyślniej. Gdy ziemie wschodnie przeszły pod okupację niemiecką, zostały podzielone pomiędzy rozmaite obszary niemieckiej administracji wojennej i porozgraniczane kordonami kontrolnymi. Na przełomie r. 1941/42 na ziemiach północno-wschodnich sowieckie oddziały partyzanckie podjęły przeciwpolską dywersję. Na ziemiach południowo-wschodnich uaktywnił się nacjonalizm ukraiński, również o charakterze antypolskim. W tych warunkach bazą wszelkiej działalności konspiracyjnej i bazą planowanego na koniec wojny powstania powszechnego była tzw. Generalna Gubernia. LATA 1942 – 1943 ARMIA KRAJOWA W WALCE KONSPIRACYJNEJ Po ustąpieniu z Rządu generała Sosnkowskiego po akcie polsko-sowieckim z lipca 1941 r. Naczelny Wódz, generał Sikorski, podporządkował ZWZ bezpośrednio sobie. Rozkazem z dnia 14 lutego 1942 r. przemianował ZWZ w Armię Krajową (AK). Pierwszym dowódcą Armii Krajowej został Komendant Główny ZWZ, generał Rowecki. gen. Stefan Rowecki „Grot”(1895-1944) W latach 1942-43 akcja scalania wysiłku wojskowego w Kraju zrobiła duży krok naprzód. Dowództwu AK zostały podporządkowane: Narodowa Organizacja Wojskowa (NOW), prowadzona przez Stronnictwo Narodowe i Bataliony Chłopskie (BCh), organizacja wojskowa Stronnictwa Ludowego. Stan zaprzysiężonych Żołnierzy AK przekroczył liczbę 300 tysięcy ludzi. Dzięki niezłomnej i przychylnej dla AK postawie społeczeństwa mógł dowódca AK rozbudować różne działy pracy. Szkolenie oddziałów konspiracyjnych prowadzone było w myśl wypracowanej w sztabie AK doktryny walki powstańczej i na podstawie specjalnie opracowywanych i wydawanych regulaminów i instrukcji. Liczne tajne szkoły podoficerskie i szkoły podchorążych kształciły niższych dowódców. Położony został nacisk na rozszerzenie konspiracyjnej produkcji broni i materiału bojowego. Usprawniono konspiracyjną łączność radiową, która zapewniała stałe porozumienie dowództwa AK ze sztabem Naczelnego Wodza. Uruchomiono zorganizowane przez sztab Naczelnego Wodza w Londynie zaopatrywanie kraju drogą zrzutów lotniczych w materiał bojowy, w lekki sprzęt uzbrojenia oraz w wykwalifikowanych na Zachodzie specjalistów do różnych działów służby w AK Wywiad AK w tym okresie kontrolował w poważnym stopniu siły wojska i lotnictwa niemieckiego na froncie wschodnim oraz rozszerzył swój zasięg na przemysł niemiecki i na porty Rzeszy. Ważną zdobyczą wywiadu AK było rozpoznanie niemieckiego ośrodka doświadczalnego broni w Peenemünde przy ujściu Odry. Na podstawie meldunków AK lotnictwo brytyjskie zbombardowało skutecznie ten ośrodek w nocy z 17 na 18 sierpnia 1943 roku. Nasilona została dywersyjna akcja propagandowa pośród Niemców, rozpoczęta w roku 1941 a mająca za zadanie działać rozkładowo na żołnierza niemieckiego i na funkcjonariuszy okupacyjnych. W sztabie AK przepracowano, w porozumieniu z Londynem, plan przyszłego powstania powszechnego. W okresie tym ustalone zostały zasady i zakres służby kobiet w AK oraz służby bezpieczeństwa na okres powstania. Według koncepcji generała Roweckiego czynny opór wobec okupanta przejawiał się w sabotowaniu wszelkich poczynań okupanta, wyzyskujących materialnie kraj i wyniszczających jego ludność (tzw. walka cywilna). Wyższy stopień oporu czynnego obejmował akcję dywersyjną z bronią w ręku. Działalność ta nie tylko zadawała nieprzyjacielowi straty, ale utrzymywała społeczeństwo polskie w gotowości do walki z najazdem. Akcja bojowa była prowadzona planowo, to znaczy – nasilana lub osłabiana zależnie od ogólnego położenia wojennego. W końcowej fazie wojny miała przejść w otwartą walkę zbrojną, w powstanie powszechne. Gdy armie niemieckie toczyły uporczywe walki w głębi Rosji, Naczelny Wódz w kwietniu 1942 roku nakazał Armii Krajowej przejść od sabotażu do dywersji bojowej. Dywersja skierowana została przede wszystkim przeciw transportowi kolejowemu. Niszczenie urządzeń kolejowych i telekomunikacyjnych, wysadzanie mostów, napady na transporty wojskowe, na magazyny, na lotniska, na strażnice i wartownie, na więzienia i na transporty więźniów w celu uwolnienia ich, zamachy na funkcjonariuszy okupacyjnych, na szpiegów i zdrajców oraz ubezpieczanie i obrona własnych radiostacji, odbioru zrzutów lotniczych i wszelkich własnych urządzeń i czynności narażonych na zbrojne uderzenie nieprzyjaciela – oto zakres wykonywanej przez AK akcji bojowej. W okresie tym wykonano setki dywersyjnych działań bojowych, głównie na ziemiach środkowej Polski i w Warszawie. W roku 1942 AK podjęła akcję partyzancką. Pierwsze wystąpienie bojowe oddziałów leśnych AK miało miejsce w nocy z 31 grudnia na 1 stycznia 1943 roku na Zamojszczyźnie, gdzie Niemcy przeprowadzali brutalne wysiedlanie ludności polskiej, by zaludnić tę ziemię kolonistami niemieckimi. Wystąpienie oddziałów leśnych AK rozwinęło się w długotrwałą walkę w lasach Zamościa i Krasnobrodu. Trwała ona do połowy lutego 1943 roku. Ze strony niemieckiej brały w niej udział bataliony policji i wojska, oddziały pancerne i lotnictwo. W lutym 1943 roku akcja kolonizacyjna na Zamojszczyźnie została przez Niemców przerwana. Działalność bojowa oddziałów partyzanckich AK o większym nasileniu rozwinęła się w Radomskiem i w Kieleckiem oraz na ziemiach wschodnich, głównie na Wieleńszczyźnie i Nowogródczyźnie. W dniu 30 czerwca 1943 roku Armia Krajowa i cała Polska Podziemna poniosła stratę niepowetowaną: aresztowany został przez Niemców i uwięziony w Niemczech generał Stefan Rowecki. gen. Tadeusz Komorowski „Bór” (1895-1966) Komendant Główny AK Funkcję dowódcy AK objął dotychczasowy zastępca dowódcy generał Tadeusz Komorowski (pseudonim „Bór”). Szefem sztabu AK pozostał w dalszym ciągu pułkownik Tadeusz Pełczyński. Na stanowisko Głównego Delegata Rządu po ustąpieniu w połowie 1942 roku Cyryla Ratajskiego, powołany został członek Stronnictwa Ludowego, Jan Piekałkiewicz. Aresztowany przez Niemców w lutym 1943 roku, zamarł w więzieniu w czerwcu tegoż roku. Po nim urząd Głównego Delegata Rządu objął Jan Stanisław Jankowski, członek Stronnictwa Pracy. Aparat Delegatury został rozbudowany, tworząc sieć cywilnej administracji podziemnej na szczeblu wojewódzkim, a na niektórych terenach i na szczeblu powiatowym. Współpraca stronnictw, o które Delegat Rządu się opierał, ogniskowała się w Politycznym Komitecie Porozumiewawczym. Przejawiały się coraz wyraźniej tendencje do rozszerzania porozumienia politycznego. Doprowadziły one do utworzenia w początku roku 1944 Rady Jedności Narodowej. Elementy komunistyczne, które w okresie przymierza sowiecko-niemieckiego nie przejawiały żadnej aktywności, po wyruszeniu Niemców na Rosję rozpoczęły działalność, zarówno przeciwniemiecką jak i antypolską. Utworzono prosowiecką konspirację polityczną pod nazwą Polska Partia Robotnicza (PPR) i konspiracyjną organizację wojskową pod nazwą „Gwardia Ludowa” później przemianowaną na „Armię Ludową” (AL). W roku 1943 stało się jasne, że Niemcy nie są w stanie pokonać rozległych przestrzeni Związku Sowieckiego ani rozgromić sowieckich sił bojowych. Armie sowiecki na całym froncie przeszły do ofensywy. Należało oczekiwać, że Niemcy cofać się będą pod naporem wojsk sowieckich, które wkroczą na ziemie Rzeczypospolitej w marszu na zachód. Trzeba było powziąć decyzję, jak się ma wtedy zachować Kraj. W stosunku do Niemców sprawa była jasna: z Niemcami Rzeczpospolita była w wojnie i walka z nimi musiała trwać aż do końca. Rosja też była w wojnie z Niemcami, ale wkroczenie jej na ziemie polskie stanowiło groźbę dla całości i niepodległości Rzeczypospolitej. W miarę swych zwycięstw nad Niemcami Rosja zdobywała coraz większy wpływ na decyzje obozu alianckiego. Zamiast suwerennej Rzeczypospolitej chciała mieć państwo polskie, przez siebie zorganizowane i sobie podporządkowane. Położenie Polski stawało się tragiczne. źródło: wikipedia LATA 1944 – 1945 „BURZA”. POWSTANIE WARSZAWSKIE. ROZWIĄZANIE AK Pod koniec roku 1943 zostały powzięte przez władze Polski Podziemnej w Warszawie i przez władze naczelne w Londynie decyzje, dotyczące Kraju. W czasie uchodzenia Niemców z ziem polskich pod naporem sowieckim, w miarę przesuwania się frontu bojowego ku zachodowi, Armia Krajowa miała podejmować wzmożoną walkę z Niemcami. Oddziałom AK, biorącym udział w walce przeciw Niemcom, dowództwom terenowym AK oraz przedstawicielom podziemnej administracji cywilnej nakazano ujawniać się wobec wkraczających wojsk sowieckich, reprezentować wobec nich prawowite władze Rzeczypospolitej i spełniać rolę gospodarza w swym kraju. Całość tej akcji nazwano „Burzą”. Ponadto nakazano Krajowi utrzymać w dalszym ciągu gotowość do powszechnego powstania zbrojnego na wypadek gwałtownego załamania się Niemiec pod ciosami Aliantów. „Burza” trwała na ziemiach polskich przez rok 1944. Wzmagała się lub przycichała stosownie do rozwoju walk na froncie niemiecko-sowieckim. Zaczęła się na Wołyniu i trwała tam od stycznia do czerwca 1944 roku. Wraz z sowiecką ofensywą letnią, rozpoczętą na Białorusi 23 czerwca 1944, objęła Wileńszczyznę i Nowogródczyznę, a następnie Lubelskie, Małopolskę Wschodnią i Białostockie. W końcu lipca przekroczyła San i sięgnęła w Rzeszowskie, przekroczyła Wisłę i sięgnęła w Sandomierskie. Dotarła pod Warszawę. Walka Armii Krajowej o Warszawę przeszła do historii pod nazwą Powstania Warszawskiego. W tym czasie „Burza” sięgnęła w Radomskie, Krakowskie i na Podhale. W trakcie „Burzy” oddziały AK stoczyły dziesiątki bitew i potyczek z Niemcami. Rosjanie zachowywali się wrogo w stosunku do dowództw i oddziałów AK Po opanowaniu terenu rozbrajali oddziały, więzili i wywozili żołnierzy w głąb Rosji. Armię Krajową i organizację Polski Podziemnej uważali za wyraz dążenia Narodu Polskiego do niepodległego bytu i niezawisłości państwowej. Dlatego postanowili je zniszczyć. Gdy w końcu lipca 1944 roku przebieg wydarzeń na froncie wschodnim zapowiadał rychłe wkroczenie Armii Czerwonej do Warszawy, dowódca AK i Delegat Rządu w porozumieniu z Komisją Główną Rady Jedności Narodowej uznali za konieczne uwolnienie Warszawy, stolicy niepodległej Rzeczypospolitej, z rąk niemieckich wysiłkiem żołnierza polskiego. Polskie władze naczelne w Londynie zostały powiadomione o gotowości podjęcia walki o Warszawę. Dnia 1 sierpnia o godzinie 5 po południu oddziały Armii Krajowej pod dowództwem komendanta okręgu stołecznego, pułkownika Antoniego Chruściela (pseudonim „Monter”), zaatakowały Niemców jednocześnie w całym mieście. Nieprzyjaciel poniósł duże straty. Miasto zostało opanowane na dużej powierzchni, z wyjątkiem rejonów i punktów umocnionych i bronionych przez silne załogi niemieckie. Uderzenie kontynuowane było przez trzy dni, po czym Niemcy przeszli do natarcia, wprowadzając do walki piechotę, broń pancerną, artylerię wszelkich kalibrów z najcięższą włącznie oraz lotnictwo. Po wybuchu walki w Warszawie Rosjanie przerwali swoje działania bojowe pod Warszawą i przyglądali się bezczynnie walce powstańców i burzeniu miasta. Po dwu miesiącach zmagań, gdy w rękach Armii Krajowej zostało tylko śródmieście o przestrzeni 4 km2, pokrytych zburzonymi budynkami, wśród których zmasowane było około 250 tysięcy ludności, gdy żywność i amunicja były wyczerpane, a nadzieja na jakiekolwiek skuteczne współdziałanie z zewnątrz przekreślona, powzięto decyzję zakończenia walki. Na podstawie umowy kapitulacyjnej, podpisanej 2 października 1944 roku, działania bojowe przerwano. 20 tysięcy żołnierza AK wraz z dowódcami poszło do niewoli. Ludność Warszawy, która bez względu na wiek i płeć brała obok żołnierza AK bohaterski udział w walce, została przez Niemców zmuszona do opuszczenia miasta, leżącego w gruzach. gen. Leopold Okulicki (1898-1846) ostatni Komendant Główny AK Przed pójściem do niewoli gen. Tadeusz Bór-Komorowski przekazał generałowi Leopoldowi Okulickiemu dalsze dowodzenie Armią Krajową, która na terenach centralnej Polski, trzymanych jeszcze przez Niemców, toczyła sporadyczne walki aż do stycznia 1945 roku. Po zajęciu przez Armię Czerwoną ziem zachodnich Rzeczypospolitej, na podstawie decyzji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – generał Okulicki rozkazem z dnia 19 stycznia 1945 roku rozwiązał AK 26 marca 1945 roku Delegat Rządu na Kraj Jan Stanisław Jankowski, przewodniczący Rady Jedności Narodowej Kazimierz Pużak oraz gen. Leopold Okulicki zostali przez władze sowieckie podstępnie aresztowani i w grupie szesnastu czołowych działaczy Polski Podziemnej uwięzieni w Moskwie. Po tym aresztowaniu funkcję Głównego Delegata Rządu pełnił dyrektor departamentu spraw wewnętrznych Delegatury, Stefan Korboński, członek Stronnictwa Ludowego. Rada Jedności Narodowej w dniu 1 lipca 1945 roku postanowiła rozwiązać Delegaturę i rozwiązała się sama, kończąc tym aktem działalność polskiego państwa podziemnego Tekst ze strony: Dlaczego 14 lutego jest uznany za dzień AK 14 lutego 1942 r. do Kraju dotarła depesza, w której Naczelny Wódz, gen. Władysław Sikorski, rozkazywał: „Dnia 14 lutego 1942 r. Kalina W ślad za moim rozkazem z dnia 3 IX 1941 r. 1. Znoszę dla użytku zewnętrznego nazwę ZWZ – wszyscy żołnierze w czynnej służbie wojskowej w Kraju stanowią „Armię Krajową” podległą Panu Generałowi, jako jej dowódcy 2. Stanowisko Pana Generała nosi nazwę Dowódcy Armii Krajowej […] Naczelny Wódz Sikorski Generał broni” źródło: Armia Krajowa w dokumentach, Wrocław 1990, t. II, s. 199. Przysięga żołnierzy Armii Krajowej (Przyjmowany) W obliczu Boga Wszechmogącego i Najświętszej Maryi Panny, Królowej Korony Polskiej, kładę swe ręce na ten Święty Krzyż, znak Męki i Zbawienia, i przysięgam być wiernym Ojczyźnie mej, Rzeczypospolitej Polskiej, stać nieugięcie na straży Jej honoru i o wyzwolenie Jej z niewoli walczyć ze wszystkich sił – aż do ofiary życia mego. Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej i rozkazom Naczelnego Wodza oraz wyznaczonemu przezeń Dowódcy Armii Krajowej będę bezwzględnie posłuszny, a tajemnicy niezłomnie dochowam, cokolwiek by mnie spotkać miało. (Przyjmujący) Przyjmuję Cię w szeregi Armii Polskiej, walczącej z wrogiem w konspiracji o wyzwolenie Ojczyzny. Twym obowiązkiem będzie walczyć z bronią w ręku. Zwycięstwo będzie Twoją nagrodą. Zdrada karana jest śmiercią. / Informacje / 80. rocznica przekształcenia Związku Walki Zbrojnej w Armię Krajową. 14 lutego 2022 obchody też w Katowicach 14 lutego 2022 r. upływa 80 lat od przekształcenia Związku Walki Zbrojnej w Armię Krajową. AK była siłą zbrojną Polskiego Państwa Podziemnego podczas II wojny światowej. Obchody tej rocznicy odbędą się też w Katowicach. Organizatorem uroczystości jest Oddziałowe Biuro Upamiętniania Walk i Męczeństwa IPN w Katowicach. Zobaczcie, co w programie. IPN Katowice Jak powstała Armia Krajowa? Służba Zwycięstwu Polski powstała 27 września 1939 r. Była pierwszą ogólnopolską organizacją konspiracyjną podporządkowaną Rządowi RP po wybuchu II wojny światowej. Po jej rozwiązaniu 13 listopada 1939 r. powstał Związek Walki Zbrojnej. 14 lutego 1942 r. Naczelny Wódz gen. broni Władysław Sikorski, w rozkazie do gen. bryg. Stefana Roweckiego zniósł nazwę ZWZ (Związek Walki Zbrojnej) ustalając, że: „wszyscy żołnierze w czynnej służbie wojskowej w Kraju stanowią »Armię Krajową« podległą Panu Generałowi, jako jej dowódcy“. 14 lutego 2022 r. o godz. na Centralnym Cmentarzu Komunalnym w Katowicach, przy ul. Murckowskiej 9, odbędzie się uroczystość upamiętniająca 80. rocznicę przekształcenia Związku Walki Zbrojnej w Armię Krajową. Przy grobach, które znajdują się w kwaterze żołnierzy Armii Krajowej spotkają się: kombatanci, przedstawiciele władz wojewódzkich, samorządowych, służb mundurowych oraz Oddziału IPN w Katowicach. Przy pomniku odśpiewany zostanie hymn państwowy, odmówiona zostanie modlitwa i złożone wieńce. Na każdym z 27 grobów znajdujących się w kwaterze, zostaną zapalone znicze oraz złożone trzy róże symbolizujące wartości: Bóg, Honor, Ojczyzna, którymi kierowali się za życia żołnierze AK. W ramach obchodów 14 lutego o godz. IPN Katowice zaprasza też do wysłuchania panelu dyskusyjnego online "Geneza i rozwiązanie Armii Krajowej na Śląsku" z udziałem dr. hab. Grzegorza Bębnika i dr. hab. Adama Dziuby, pracowników Oddziałowego Biura Badań Historycznych IPN w Katowicach. Oddziałowe Biuro Edukacji Narodowej IPN w Katowicach zaprezentuje w mediach społecznościowych oraz na stronie IPN wykład Adama Kurusa (OBEN IPN Katowice) na temat powstania i działalności Armii Krajowej. Akcja IPN na Walentynki Instytut Pamięci Narodowej przygotował też z okazji 80. rocznicy przekształcenia ZWZ w AK akcję „Z miłości do Polski” – Armia Krajowa przypominającą, że 14 lutego to nie tylko Walentynki. To również dzień pamięci o żołnierzach Armii Krajowej – ludziach zakochanych w wolności i wierzących w niepodległą Rzeczpospolitą. W woj. śląskim od 4 lutego 2022 r. na 8 telebimach w: Czeladzi, Częstochowie, Gliwicach i Katowicach pokazywane są krótkie spoty przypominające o tym ważnym wydarzeniu w historii Polski. Od środy również dołączyły do akcji Tramwaje Śląskie W tramwajach są wyświetlane rocznicowe plakaty. Żołnierze AK na cmentarzu w Katowicach Na Centralnym Cmentarzu Komunalnym w Katowicach znajdują się groby weteranów Armii Krajowej: por. AK Kazimierz Zieliński (ur. r., zm. r.), por. Władysław Turek (ur. r., zm. r.), płk. inż. Jan Z. Kozyra ps. „Terczyn” (ur. r., zm. r., por. Miron Świerczewski (ur. r., zm. r., kpt. AK Michał Schmidt ps. "Fiat" (ur. r., zm. r., por. Alicja Zatońska z d. Żelanowska (ur. r., zm. r.), por. Władysław Pałka ps. "Ostry Róg" (ur. r., zm. r.), por. AK Regina Zalewska (ur. r., zm. r.), kpt. inż. Zygmunt Tokarski ps. "Zew" (ur. r., zm. por. Władysław Kuc ps. "Wrona" (ur. r., zm. r.), por. AK Maria Gorczykowska-Reczko ps. "Mery” (ur. r., zm. r.), por. Czesław Glanowski ps. "Mars" (ur. r., zm. r.), kpt. Marek Berezowski (ur. r., zm. r.), ppor. AK Kazimierz Rosół ps. "Skała" (ur. r., zm. r.), mgr inż. Waldemar Tomżyński ps. "Wilk", "Ursus" (ur. r., zm. r.), Andrzej Odorkiewicz ps. "Sokół" (ur. r., zm. r.), ppłk mgr inż. Marian Piotrowicz ps. "Kometa" (ur. r., zm. r.), kpt. Julian Kilar ps. "Zuch" (ur. r., zm. r.), ppor. mgr inż. Jerzy Winczakiewicz (ur. r., zm. r.), por. AK mgr inż. Andrzej Keyha ps. "Kosa" (ur. r., r.), kpt. Danuta Olbrych ps. "Danusia" (ur. r., zm. r.),ppor. Ryszard Leszczewski ps. "Konus" (ur. r., zm. r.),ppor. Ryszard Leszczewski ps. "Konus" (ur. r., zm. r.),Bolesław Nowosad (ur. r., zm. r.), kpt. Jan Straż ps. "Trawka (ur. r., r.), por. Marian Mazur ps. “Bończa” (ur. r., zm. r.), Bogumiła Sobańska (ur. r., zm. r.), Zdzisław Ślęzakiewicz ps. "Śmiały" (ur. r., zm. r.). Historia Armii Krajowej 14 lutego 1942 r. Naczelny Wódz gen. Władysław Sikorski przekształcił Związek Walki Zbrojnej w Armię Krajową. Jej pierwszym dowódcą został Komendant Główny ZWZ, gen. Stefan Rowecki „Grot”. W ten sposób podniesiono rangę sił zbrojnych w okupowanym Kraju, stawiając symboliczny znak równości pomiędzy nimi a regularnymi oddziałami Wojska Polskiego walczącymi u boku sojuszników. W czasie II wojny światowej Armia Krajowa była największą podziemną armią w Europie. W 1944 r. jej liczebność osiągnęła ponad 350 tys. zaprzysiężonych żołnierzy, w tym około 10 tys. oficerów. Oprócz walki zbrojnej, Armia Krajowa prowadziła działalność wywiadowczą i kontrwywiadowczą, a także zajmowała się produkcją broni i amunicji, wytwarzaniem fałszywych dokumentów na potrzeby konspiracji oraz kolportażem podziemnej prasy. Wraz z budową podziemnych struktur trwała zapoczątkowana jeszcze przez ZWZ akcja scaleniowa, której celem było skupienie powstających oddolnie organizacji konspiracyjnych pod jednym dowództwem. W ten sposób większość sił wojskowych związanych z różnymi opcjami politycznymi, które uznawały zwierzchnictwo Rządu RP na Uchodźstwie, znalazła się w szeregach jednej, silnej i prężnie działającej organizacji. Strategicznym celem Armii Krajowej było przygotowanie zbrojnego powstania, które miało rozpocząć się w momencie umożliwiającym odbudowę struktur niepodległej Polski. Zgodnie z tym planem, w obliczu rozwijającej się ofensywy sowieckiej, w 1944 r. przystąpiono do realizacji akcji „Burza”, której kulminacyjnym momentem było Powstanie Warszawskie. Wówczas na czele Armii Krajowej stał już gen. Tadeusz Komorowski „Bór” (jego poprzednik, gen. Rowecki, został aresztowany w 1943 r. i zamordowany przez Niemców po wybuchu Powstania Warszawskiego). Armia Krajowa została rozwiązana 19 stycznia 1945 r. przez gen. Leopolda Okulickiego „Niedźwiadka” (został mianowany dowódcą AK przez ówczesnego Naczelnego Wodza gen. "Bór" Komorowskiego, który trafił do niemieckiej niewoli). Do rozwiązania Armii Krajowej doszło w sytuacji, gdy na ziemiach polskich niemieckiego okupanta zastępował okupant sowiecki, który przy bierności zachodnich sojuszników siłą instalował powolną Moskwie "władzę ludową", niwecząc plany odbudowy niepodległej Polski. W ostatnim rozkazie gen. Okulicki polecił żołnierzom Armii Krajowej prowadzenie dalszej działalności „w duchu odzyskania pełnej niepodległości państwa i ochrony ludności polskiej przed zagładą”. W marcu 1945 r., ostatni dowódca Armii Krajowej został podstępem uprowadzony do Moskwy, a następnie - wraz z innymi przywódcami Polski Podziemnej – skazany w „procesie szesnastu”. Subskrybuj Napiszdo mnie czytaj więcej: 14 lutego wojewoda opolski Sławomir Kłosowski wraz ze Światowym Związkiem Żołnierzy Armii Krajowej zorganizowali uroczystość upamiętniającą 80. rocznicę utworzenia Armii Krajowej. Obchody rocznicowe poprzedzała msza święta w kościele Przemienienia Pańskiego w Opolu na terenie os. Armii Krajowej. Następnie, o godzinie rozpoczęto uroczystość pod pomnikiem AK, gdzie zostały odczytane listy od Marszałek Sejmu RP, prezesa Rady Ministrów oraz Ministra Obrony Narodowej. W wydarzeniu wzieli udział wicewojewoda Tomasz Witkowski, przedstwiciele światowego związku żołnierzy Armii Krajowej, przedstawiciele samorządów, kombatanci, służby mundurowe, organizacje społeczne, żołnierze 10. Opolskiej Brygady Logistycznej oraz orkiestra "Górażdże" 80 lat temu, 14 lutego 1942 roku, rozkazem Wodza Naczelnego Polskich Sił Zbrojnych, gen. Władysława Sikorskiego, Związek Walki Zbrojnej został przemianowany w Armię Krajową. Przemianowanie ZWZ na Armię Krajową miało pokazać, że w Polsce cały czas toczy się walka, trwają działania dywersyjne i przygotowania do wielkiej akcji zbrojnej. Miało też wymiar symboliczny – wyraźnie pokazywało, że istnieją trzy części Polskich Sił Zbrojnych: Armia Polska na Zachodzie, Armia Polska w ZSRS i Armia Krajowa, z których ta ostatnia prowadziła ówcześnie najintensywniej walkę zbrojną. Dowódcami AK byli generałowie: Stefan Rowecki ps. Grot - do 30 czerwca 1943 roku, Tadeusz Komorowski ps. Bór – do 2 października 1944 roku, Leopold Okulicki ps. Niedźwiadek – do 19 stycznia 1945 roku. Zdjęcia (3)

14 luty święto armii krajowej